"Niespodzianka"

                                                           NIESPODZIANKA

Zawsze byłam przekonana, że wszystko, co się dzieje w moim życiu w dużej mierze zależy tylko ode mnie.

Wiadomo są sytuacje, na które nie mamy zupełnie wpływu i decyduje za nas życie, ale są też i takie, którymi my sami kierujemy i nic ani nikt nie jest w stanie tego zmienić.

No, więc powracając do początku mojej wypowiedzi, czyli mojego przekonania, że wszystko zależy ode mnie….

Otóż nie tak do końca i już wcale nie jestem tego taka pewna jak wcześniej i nigdy już nie będę.

Życie pisze nam jednak własny scenariusz i nie zawsze „pyta”, co w nim umieścić.

Tak stało się w naszym przypadku.

Od bardzo dawna wydawało mi się, że nasze życie jest w miarę poukładane.

 Wiadomo niepełnosprawność Julki liczy się swoimi prawami, ale po za tym jakoś funkcjonowaliśmy z dnia na dzień według pewnego schematu, który ułatwiał nam życie.

Wszystkie decyzje czy kroki poczynione w danym kierunku były dobrze przemyślane i przedyskutowane.

Aż pewnego dnia….stało się coś zupełnie niespodziewanego i nie planowanego.

Tak, tak kochani dobrze widzicie i oczy Was nie mylą….

Pewnie wielu z Was jest teraz w ogromnym szoku....uwierzcie ja też byłam.

Okazało się, że jestem w ciąży i będziemy mieli trzecie dziecko.

Nie powiem, że wiadomość ta mnie uradowała, bo początkowo wcale tak nie było, właśnie ze względu na to, że było to zupełnie nie planowane.

Byłam przerażona…

Zaczęłam zadawać sobie mnóstwo pytań-czy dziecko będzie zdrowe? Jak to będzie? Czy damy radę? Czy nas stać? Gdzie się pomieścimy?

Wiele było tych niewiadomych  i były dość uzasadnione.

Mieszkkanko mamy maleńkie bo dwa pokoje (49 metrów) .

Julia powinna mieć swój własny pokój dostosowany do jej potrzeb niestety warunki na to nie pozwalają. Na ile było to możliwe to dopasowaliśmy go do jej potrzeb, ale to wciąż za mało. Początkowo Julka dzieliła pokój z Dawidkiem jednak ta opcja się nie sprawdziła, ponieważ Julka różnie sypia w nocy i często zdarzało się tak, że budziła Dawida, (mimo iż wcale nie płakała, ale „gadała sobie” po swojemu, kopała w łóżko itp.) no i Dawid się zbuntował i stwierdził, że nie chce spać w pokoju razem z Julka.

Oczywiście nie miało to wpływu na jego stosunek do Julki-nadal jest cudownym, opiekuńczym młodszym-starszym bratem.

Także perspektywa kolejnego dziecka była dość trudna do wyobrażenia….

Zaczęliśmy się zastanawiać gdzie się wszyscy pomieścimy.

Kolejną obawą była obawa finansowa.

Nie będę udawać, że wiedzie nam się fantastycznie, bo wcale tak nie jest i nie sztuką jest udawać przed wszystkimi kogoś, kim się nie jest, lecz sztuką jest umieć przyznać się do swoich słabości i problemów.

Te dwie obawy spędzały mi sen z powiek przez kilka dni.

Jednak z odsieczą przyszła moja mama, za co jej z całego serduszka dziękuję.

Podtrzymywała mnie na duchu od samego początku i tłumaczyła, że jakoś się ułoży, że będzie dobrze i mam się nie martwić.

I zaczęłam patrzeć na tą całą sytuację zupełnie inaczej….

To nie tak, że nie ucieszyłam się z tej ciąży.

Zawsze chciałam mieć dużą rodzinę –pewnie z racji tego, że sama jestem jedynaczką.

Ale strach i obawy przysłoniły tą radość, bo nie sztuką jest spłodzić dzieci, ale je wychować i dać wszystko, czego potrzebują i tego właśnie bałam się najbardziej.

Tak jak pisałam wyżej zawsze chciałam mieć „dużo” dzieci, ale nie miałam na tyle odwagi, aby się zdecydować na kolejne dziecko.

Gdzieś się pojawiały takie rozmowy i może plany, ale były one zdecydowanie oddalone w czasie.

Aż zdarzyła się niespodziewana i nieplanowana niespodzianka.

Dziś z perspektywy czasu patrzę na to zupełnie inaczej.

Tak, tak z perspektywy czasu, bo już trochę go minęło, od kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży.

Tak sobie myślę.......... może tak właśnie miało być.

„Ten” na górze miał swoje plany wobec mojej osoby i doskonale wiedział, że świadomie nie zdecyduję się na kolejne dziecko, (mimo, że zawsze chciałam troje czy nawet czworo) i postanowił zrobić nam niespodziankę.

Wiedział doskonale, że na Dawidku kiedyś spocznie ogromna odpowiedzialność i nie czarujmy się poświęcenie opieki nad siostrą i postanowił dać mu rodzeństwo do pomocy.

I wiecie, co…. Poczułam ogromną ulgę- już się nie boję, że sobie nie poradzimy, bo poradzimy…

I bardzo się cieszę z tego dzieciątka.

Jak się wykarmi dwójkę to i z trójką nie będzie problemu.

Pierwszy rok będzie najtrudniejszy, kiedy to dzieciątko będzie potrzebowało pieluch, mleka, kaszek, ale i z tym sobie poradzimy-wierzę w to głęboko.

A Dawid w dorosłym już życiu będzie miał wsparcie, którego Julka niestety nigdy nie będzie w stanie mu dać.

Bo on w sumie ma siostrę, ale jakby jej nie miał.

Bo Julka się z nim nie pobawi, nie pokłócą się o klocki, nie będzie się mądrzyć jak starsza siostra, więc jest jakby jedynakiem z siostrą.

Choć zdarza się nawet dość często, że Dawid bawi się z Julką- wchodzi do jej łóżka z maskotkami .

Opowiada jej coś i odpowiada za nią…

Słodko się na to patrzy   :) , ale wiadomo to nie to samo, co zdrowe rodzeństwo, z którym będzie można porozmawiać na wszelkie tematy.

Także oto właśnie ta niespodzianka, o której wspominałam już na fb a co po niektórzy z ciekawości nie mogli wytrzymać.  ;)

Ot zagadka rozwiązana.

A oto dwa zdjęcia mojego maleństwa.

Pierwsze zrobione w 5 tygodniu ciąży gdzie jeszcze szczerze mówiąc oprócz pęcherzyka żółtkowego nic nie widać i drugie zrobione w 9 tygodniu gzie już ładnie widać zarys główki, rączek :)

 

Ps.  A dla ciekawskich :) którzy się teraz zastanawiają w którym jestem tygodniu to kochani oznajmiam, że jestem w 16 tygodniu ciąży.

" 1% Podatku-rok rozliczeniowy 2012 "

No i po raz kolejny zaczyna się okres rozliczeniowy a ja po raz kolejny proszę Was o wsparcie i przekazanie 1% podatku na leczenie i rehabilitację mojej Julki.

Was nic to nie kosztuje a nam zdecydowanie ułatwi walkę o córkę.

Jeżeli sami nie wskażecie w zeznaniu podatkowym, na kogo chcecie przekazać 1% podatku urząd skarbowy zrobi to za Was i pieniążki zostaną przekazane do budżetu państwa.

Także myślę, że warto poświęcić te kilka sekund dłużej na wypełnienie Pit-u i wskazać jakąś potrzebującą duszyczkę.

To raptem kilka dodatkowych wyrazów:

My, jak co roku zbieramy pieniążki na bieżącą rehabilitację i terapię dla Julki.

Choć Julka nie ma szans na całkowite wyzdrowienie ( z powodu, czego do dnia dzisiejszego płaczę po nocach….) to ma szansę na lepsze i sprawniejsze funkcjonowanie.

Niestety bez intensywnej rehabilitacji jest to nie realne.

A wiadomo rehabilitacja i terapie są kosztowne, więc mówiąc szczerze bez Waszej pomocy nie wiele zdziałamy.

Więc, jak co roku liczymy na Was kochani i na Wasz 1% podatku.

Dzięki Wam Julka już wiele osiągnęła i głęboko wierzę, że w dalszym ciągu będzie robiła maleńkie postępy a Wy jej w tym pomożecie.

                              Z GÓRY SERDECZNIE DZIĘKUJE!!!! 

Ps. Mam ogromną nadzieję, że zrobicie "coś" jeszcze dla nas....

A mianowicie zaangażujecie się w udostępnianie naszej prośby aby dotarła do większego grona osób.

Dziękuję :*  

" Dziękujemy "

Kochani z całego serca chciałam Wam podziękować za 1% Waszego podatku przekazany w ubiegłym roku.

Bardzo ubolewam, że nie jestem w stanie zrobić tego osobiście, ale mam nadzieję, że za pośrednictwem tego wpisu moje podziękowania dotrą do każdego z Was z osobna….

      BARDZO, ALE TO BARDZO DZIĘKUJEMY!!!!!

Z 1 % za zeszły rok udało nam się zebrać aż 12 630 zł.

 To olbrzymia kwota, lecz niewystarczająca niestety na delfinoterapię w tym roku.

 

Delfinoterapia to wydatek rzędu ok. 25 tyś.zł.

Rehabilitacja i różnego rodzaju terapie dla Julki są niestety bardzo kosztowne.

Mamy nadzieję, że w tym roku uda nam się dzięki Wam i Waszemu zaangażowaniu dotrzeć do większej liczby ludzi, którzy zechcieliby przekazać 1% swojego podatku na rzecz mojej Juleczki.

Mam również nadzieję, że w przyszłym roku uzbieramy na tyle pieniążków, aby Julisia po raz kolejny spotkała się z delfinkami, bo przynoszą one jej wiele korzyści.

Tym bardziej teraz bardzo nam na tym zależy, ponieważ Julka przez swoje pogorszenie stanu zdrowia cofnęła się w rozwoju i większość umiejętności, które osiągnęła dzięki „ pomocy „ delfinom prysły jak bańka mydlana.