"TVP Katowice w naszym domu"

Wczorajszy dzień był bardzo emocjonujący i zarazem strasznie stresujący…

Powodem tego stresu była wizyta TVP Katowice w celu nakręcenia reportażu o naszej Julii.

Oczywiście bardzo się cieszyłam z tego reportażu, bo jakby nie patrzeć jest to dodatkowy rozgłos i możliwość zebrania brakującej sumy na kolejny turnus delfinoterapii dla Julii.

Jednakże była to dość stresująca sytuacja, ponieważ nie łatwo jest się tak publicznie przyznać do tego, że nie jest się w stanie samodzielnie zapewnić własnemu dziecku takiej formy terapii, która naprawdę jej pomaga.

Nie łatwo jest się przyznać, że problemy finansowe, które niestety od dłuższego czasu nam towarzyszą całkowicie uniemożliwiają nam odłożenie nawet minimalnej kwoty na delfinoterapię.

Ale postanowiliśmy podołać temu wyzwaniu i schować dumę do kieszeni i zawalczyć o poprawę zdrowia i jakość życia naszej córci.

Szczerze mówiąc trochę obawiam się tego materiału, bo zostaną pokazane nasze słabości…

A każdy rodzic chce się czuć spełniony i mieć świadomość, że robi wszystko dla swojego dziecka…

My niestety do tych rodziców nie należymy, bo nie możemy się uporać z problemami finansowymi i zapewnić Julii wszystkiego, co możliwe.

To bardzo boli szczególnie mnie, nie wiem czy mój mąż też tak do tego podchodzi, bo szczerze mówiąc na ten akurat temat bardzo rzadko rozmawiamy.

Więc jedynie mogę napisać o tym jak ja do tego podchodzę i jak to odbieram.

Ciągle czuję niedosyt i bezsilność, ciągle mam wrażenie, że nie sprawdziłam się w roli matki-właśnie ze względu na to, że nie stać mnie na kontynuowanie terapii, która przynosi efekty.

To tak bardzo boli…

W brew pozorom nie jestem taka silna jak każdy myśli…

Często spotykam się z pytaniami „Jak Ty sobie radzisz z tym wszystkim-ja bym nie dała/dał rady”
Nie do końca tak jest…

Ale przecież nie będę płakać przy każdej rozmowie i takich pytaniach.

Nie o to chodzi, żeby się użalać nad sobą i pokazywać wszystkim te moje słabostki.

Na to jest miejsce w czterech ścianach naszego domu…

Zdarzają się dni i to coraz częściej, że co spojrzę na Julkę to serce mi pęka z żalu i rozpaczy i potrafię przepłakać cały dzień.

 Zaczynam się wtedy zastanawiać po raz milionowy czy to może przypadkiem nie moja wina, że Julia tak się pośpieszyła z przyjściem na świat.

To dość frustrujące chwilę, bo wprawiają mnie w fatalny nastrój i łapię totalnego doła…

Myślę sobie jednak po tym płaczliwym dniu, że chyba potrzebuję tego rodzaju „terapii”

Jakoś mi wtedy lżej na duszy jak sobie tak popłaczę…

Kurcze nawet nie macie pojęcia jak mi było trudno napisać to, co napisałam…

Wracając do wizyty TVP to przyjechali do nas fantastyczni ludzie-naprawdę!!!

Pani dziennikarka okazała się bardzo wrażliwą i życzliwą kobietą.

Pan kamerzysta przesympatyczny i widać było jego starania żebyśmy się czuli swobodnie.
Niczego nie narzucał, nic nie było wyreżyserowane, po prostu sam wyłapywał te momenty, które go interesowały.

Pan odpowiedzialny za dźwięk okazał się totalnym jajcarzem… Rozluźniał atmosferę jak tylko było to możliwe.

No i był jeszcze jeden pan-szczerze mówiąc nie wiem, za co był odpowiedzialny. Jak dla mnie byłby fantastyczną niania…

 Mój Dawid okazał się urwiskiem jak nie wiem i ciągle nam przeszkadzał, więc bardzo trudno było cokolwiek nagrywać jak Dawidek chcąc zwrócić na siebie uwagę bez przerwy w coś stukał i hałasował.

Wtedy do akcji wkroczył „Pan niania”…

Dawid razem z „Panem nianią” zamknęli się w pokoju i już nie było nawet słychać, że w domu jest cztero latek.
 
Wydaje mi się, że oboje przypadli sobie do gustu.

Pod koniec nagrania zajrzałam do pokoju i aż się zdziwiłam…

Dawidek tak sobie okręcił „Pana nianię” w okół palca, że siedział obok niego i majstrował coś przy jego telefonie komórkowym.

Na koniec dodał, że lubi nowego wujka…

I to by było na tyle z tego naszego wczorajszego dnia.

Jego efekty będziecie mogli sami ocenić w programie „TeleKurier” o godz. 21:05 w TVP Katowice tylko jeszcze dokładnie nie wiem kiedy…