"Na przekór całemu światu"

Wczorajszy artykuł i reportaż Telekuriera umieszony na Onecie wzbudził wielkie zainteresowanie i spore zamieszanie.

Mój blog zaznał totalnego oblężenia.

Tyle wejść jednego dnia ile było wczoraj jeszcze nie było.

Nawet się tego nie spodziewałam.

Ba…. nawet nie miałam pojęcia, że Onet umieści ten reportaż w wiadomościach krajowych.

Początkowo pomyślałam sobie, że super, że tak się stało, bo więcej osób zobaczy nasz apel o pomoc.

Szybko jednak zmieniłam zdanie….

Wychodzi na to, że jestem bardzo naiwną i zbyt ufną osobą.

Przez myśl mi nawet nie przeszło, że mogą znaleźć się osoby, które w tak brutalny sposób będą pisały o moim dziecku.

„Rozwydrzony bachor”

 „Rozhisteryzowana dziewucha”

 „ W kaftan bezpieczeństwa ją i do zakładu”

 „Warzywom nie warto pomagać trzeba inwestować w zdrowe dzieci, bo one oddadzą to w przyszłości, co się w nie zainwestowało. Warzywa nadają się tylko do zupy.”

 „Tej małej jest potrzebna paskoterapia a nie delfinoterapia”

 „Tej małej trzeba zafundować rekinoterapię,  a nie delfinoterapię”

 To tylko kilka tych negatywnych komentarzy było ich więcej.

Ja wiele jestem w stanie zrozumieć i cenię sobie wolność słowa, ale w moim przekonaniu to przesada.

Jak można ciężko chorą, niepełnosprawną i upośledzoną umysłowo dziewczynkę tak atakować i tak obrażać?

To takie przykre….

Dziękuję tylko Bogu, że Julia nigdy nie będzie w stanie tego przeczytać.

Ja jakoś się z tym uporam, choć przyznam, że, mimo iż staram się tym nie przejmować i nie myśleć o tym jednak podświadomość mnie nie słucha i ciągle gdzieś w mojej głowie kłębią się myśli i te paskudne komentarze.

Nie wiem, co sprawiło, że Ci ludzie tak ją zaatakowali, mnie zresztą też, bo był na przykład jeden taki komentarz, że jestem złą matką i nie kocham Julii, bo gdybym ją kochała była by inna.

Wydaje mi się, że wielu z tych ludzi nie miało nigdy do czynienia z kimś chorym (i nie mam nawet na myśli tak bardzo brzydko mówiąc uszkodzonego dziecka)

W wielu komentarzach pojawiały się, sformułowania, że powinnam ją porządnie pasem złoić.

Pytam, co by to dało?

Zakatowałabym ją prędzej.

To dziecko jest chore to nie jest jej fanaberia, że zachowywała się tak jak się zachowywała.

Jej mózg jest uszkodzony, a ona cierpi z tego powodu, nie robi tego złośliwie czy po to żeby wymusić coś na mnie, (bo takie zarzuty również się pojawiły)

W tytule artykułu zaszła jednak drobna pomyłka.

Wynika z niego, że Julia w dalszym ciągu się tak zachowuje.

Było tak do lipca zeszłego roku.

A po powrocie z delfinoterapii wszystko się zmieniło.

Ja ręką odjął.

 Julia przestała gryźć się do krwi i rwać włosy z głowy, ataki furii i złości całkowicie ustąpiły, zaczęła przesypiać całe noce (wcześniej budziła się nawet, co pół godziny), zasypia spokojna, bez płaczu i złości i w dodatku zupełnie sama.

Zaczęła pozwalać na pionizowanie się-wcześniej było to całkowicie nie możliwe.

 Każda próba kończyła się jej atakiem złości i samo okaleczaniem zanim tak naprawdę się rozpoczęła.

To właśnie te cudowne efekty delfinoterapii.

Wielu ludzi pisało, że jest wiele tańszych terapii.

Owszem jest, ale my jak na razie próbowaliśmy już wszystkiego, począwszy od terapii (różnego rodzaju) skończywszy na wizytach u różnych specjalistów (psychiatry również) i nie przyniosło to żadnych rezultatów.

Jedna z lekarek nawet nam powiedziała (i to specjalista, ale nie napiszę, z jakiej dziedziny), że nie ma pomysłu na Julię.

Więc ja się pytam, kto ma mieć jak nie lekarz?

Zostało nam szukać jakiegoś rozwiązania na własną rękę.

I udało się- znaleźliśmy- delfinoterapia.

Delfiny uwolniły Julię od tych wszystkich niepoprawnych i niebezpiecznych zachowań.

Więc czy ja naprawdę popełniłam tak wielką zbrodnię prosząc o pomoc dla mojej Julinki.

Chcąc i szukając sposobu i nadziei, że może kiedyś po kilku delfinoterapiach przestanie np. tak machać ciągle nóżkami i nie będę musiała robić uników przed kolejnym kopniakiem w twarz a ona może kiedyś przynajmniej usiądzie?

Czy ja naprawdę „naciągam” ludzi tylko po to żeby mieć darmowe wczasy?( taki komentarz również się pojawił)

Chętnie odstąpię te „wczasy” osobie, która uleczy moją córkę. Sprawi, że Julia będzie całkowicie zdrową dziewczynką.

Pojawiły się również zarzuty, że delfinoterapia to jedno wielkie oszustwo.

Kochani nie jestem pierwszą osobą, która zauważyła pozytywne zmiany w zachowaniu swojego dziecka po tego typu terapii.

Jest wiele takich osób.

Są nawet rodzice, którzy celowo przed wyjazdem wykonali u swojego dziecka badanie EEG (miał on zdiagnozowaną padaczkę) i po powrocie powtórzyli badanie.

Wyniki były nieprawdopodobne.

Pani neurolog tego dziecka nawet się wypowiadała, że to niesamowite, ale wynik EEG jest prawidłowy a po padaczce nie ma śladu.

Wszystkich niedowiarków zachęcam do poczytania o delfinoterapii o ultradźwiękach, które wysyłają delfiny a które odbudowują uszkodzone komórki.

Więc na przekór całemu światu będę walczyć i starać się ze wszystkich sił o każdą złotówkę dla Julii.

Będę prosić, błagać, mimo, że to strasznie upokarzające, ale będę walczyć o lepsze, łatwiejsze, szczęśliwsze i przyjemniejsze życie dla mojej najcudowniejszej córeczki pod słońcem.

Jestem jej to winna.

Jestem winna za jej codzienny tak cudowny i szczery uśmiech jak tylko mnie usłyszy….

Jestem winna to również Dawidowi.

Bo przecież kiedyś jak nas już zabraknie na nim spocznie obowiązek opieki nad chorą siostrą.

I muszę zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby Julię „usamodzielnić” na tyle na ile jest to możliwe żeby Dawid miał łatwiej.

Żeby nie musiał się zastanawiać czy sobie poradzi z tak chorą siostrą i żeby przez myśl mu nie przeszło żeby oddać ją do jakiegoś ośrodka.