"Dogoterapia"

                                                        

                                                Domowy terapeuta!!!

Naszym domowym terapeutom zdecydowanie można nazwać naszą Lunę.

Luna jest labradorem i pojawiła się w naszym domu niecałe 2 miesiące po narodzinach Dawida, czyli w czerwcu 2008 roku.

Tym sposobem mieliśmy dwa noworodki. :)

Na początku jak to ze szczeniakami bywa Luna wariowała i gryzła, co popadnie.

Nie było mowy o pozostawieniu jej samej z którymś z dziećmi.

Nie przez to, że celowo zrobiłaby krzywdę, bo tak nie było.

Po prostu jej pierwsze ząbki były ostre jak szpilki i nawet delikatne podgryzanie sprawiało ból.

„Nasz terapeuta” jednak bardzo szybko nauczył się, że w stosunku do dzieci trzeba być bardziej delikatnym.

Do dziś mnie to fascynuje, bo w zabawach z nami umiała porządnie podgryźć i sprawić, że mimowolnie jakaś łezka poleciała, a jeśli znajdowała się w pobliżu dzieci i z nimi się bawiła to mimo swego młodego wieku, bo była przecież szczeniaczkiem nigdy nie zrobiła im krzywdy.

Wyglądało to tak jakby jakaś blokada się w niej włączała i z rozbrykanego i rozkapryszonego szczeniaczka stawała się opanowanym i bardzo inteligentnym jak na swój wiek psiakiem chcącym przynieść zadowolenie i radość swoim „podopiecznym”

Przed zakupem „domowego terapeuty” dużo czytałam o rasie labrador.

Lecz to, jaki ma charakter nasza Luna przeszło najśmielsze oczekiwania.

Jest cudownym, pełnym miłości do wszystkich psiakiem.

Niesamowicie reaguje i od samego początku reagowała na Julię, Dawidka i resztę rodziny.

Julia przy Lunce uśmiecha się od ucha do ucha.

Ćwiczy chwytanie (Julka nie zbyt chętnie łapie, cokolwiek do rączek) tarmosząc Lunkę za sierść.

A nasz psiaczek dzielnie i cierpliwie znosi wszystko, co Julii wpadnie do głowy…

Dawid nie jednokrotnie ciągał ją za ogon i włożył palec w oko przez nasze niedopatrzenie a nasz cudowny czworonóg tylko go lizał…

Nawet jak się źle czuje i coś ją boli to jak tylko się ją pogłaska i przytuli to żeby pokazać swą wdzięczność natychmiast przychodzi z jakąś zabawką.

 Na pierwszy rzut oka widać, że sprawia jej to ból, bo nie jest tak radosna jak zwykle, lecz mimo to nie patrzy na swoje cierpienie i nie ucieka w kąt żeby się położyć tylko żeby sprawić radość domownikom przychodzi z zabawką i tuli się.

A tu kilka fotek Juleczki z Lunką:)

 

Każdemu, kto chciałby powiększyć swą rodzinkę o czworonożnego przyjaciela z czystym sumieniem polecam labradory.

Psiaki te są bardzo łagodne i nie ma obawy, że mogą skrzywdzić jakieś „natrętne dzieciątko”

A za okazaną miłość odwdzięczają się z nawiązką….

Ps. Agnieszko, Rafale z całego serduszka dziękujemy Wam za naszą najcudowniejszą i najukochańszą psinkę. :)